4. Solo por un beso...

Następnego dnia udałam się do pracy dzierżąc w dłoni wypowiedzenie. Z zupełnie nieznanego mi powodu byłam nieco zdenerwowana- dzieje się tak zawsze, kiedy mam zrobić coś, co innej osobie może się nie spodobać. Mimo wszystko tym razem chciałam postawić na siebie i nie zadowalać nikogo innego kosztem mojego szczęścia, moich marzeń i ambicji.

-Cześć!- przywitałam się z Sandrą, dziewczyną pochodzącą z Kamerunu, mieszkającą w Barcelonie od kilku lat.

-Hej! Co u Ciebie?- stała jak zwykle uśmiechnięta, jednak na widok mojej miny zaniepokoiła się.-Wszystko w porządku?

-Tak, tak. Tylko..Jest szef?

-Jest, niedawno przyszedł. Co to jest?- spytała, kiedy wyciągnęłam z teczki kartkę A4 ubraną w przezroczystą koszulkę.

-Wypowiedzenie- rzuciłam krótko.

-Odchodzisz?- skinęłam głową.- Mogę spytać dlaczego?

-To nie jest praca dla mnie. Jesteście przesympatyczni i cieszę się, że Was poznałam- zapewniłam.-Jednak nie pasuję tutaj. To nie jest to, co chcę w życiu robić. Po prostu- uśmiechnęłam się ciepło kierując się w stronę dębowych drzwi z przyczepioną do nich pozłacaną tabliczką ozdobioną nazwiskiem szefa.

-Dzień dobry, w czym mogę Ci pomóc, Melody?- spytał Juan jak zwykle oficjalnym, ale uprzejmym tonem.

-Dzień dobry, szefie. Chciałabym złożyć wypowiedzenie- spuściłam wzrok.

-Usiądź proszę- przyjął jeszcze cieplejszą barwę głosu, co wzmogło moje wyrzuty sumienia.

-Jesteś pewna?

-Tak.

-Dobrze. Jako że jesteś w trakcie okresu próbnego nie obowiązuje Cię żaden okres wypowiedzenia. Załatw, proszę wszystkie formalności i spakuj swoje rzeczy. Miło mi się z Tobą pracowało- mężczyzna w średnim wieku, ubrany w sportową marynarkę i jeansy wstał, po czym wyciągnął do mnie dłoń, którą po chwili uścisnęłam.

-Mi również, szkoda że tak krótko- wyszłam z gabinetu, a moje serce ponownie wskoczyło na swoje miejsce i zaczęło rytmiczny, spokojny bieg. Zerknęłam na Sandrę, która wpatrywała się we mnie pytająco.

-I co?- ponaglała mnie.

-I nic. Dziś jest mój ostatni dzień w pracy- odpowiedziałam poprawiając sukienkę która pomarszczyła się kiedy siadałam na krześle obok koleżanki. Z redakcji wychodziłam z bardzo mieszanymi uczuciami- cieszyłam się, że odważyłam się postawić na siebie i choć raz zachować się w stylu Katie zamiast chować głowę w piach. Z drugiej jednak strony czułam strach z racji niepewnego jutra. Nie wiedziałam co będzie się ze mną działo w kolejnych dniach, tygodniach, miesiącach. Jakby tego było mało odpowiedź z uczelni nadal nie przychodziła.

-Może Panią podwieźć?- jak z pod ziemi wyrósł Maschi w swoim białym mercedesie.-Uśmiechnij się- powiedział, kiedy wsiadałam.

-Masz ochotę na film, piwo i paluszki?- spytałam sąsiada.

-Jest aż tak źle?- zachichotał, ale widząc moją poważną minę niemal natychmiast zamilkł.

-Jedźmy jeszcze do sklepu, dobrze?

-Jak sobie życzysz- ruszył powoli, próbując włączyć się do ruchu. Kupiłam kilka piw i niezdrowych przekąsek na typowy gorzko-kwaśny wieczór.

-Mel, CZY TO SĄ KORKI?- Javier niemal pobiegł do przedpokoju krztusząc się przy okazji alkoholowym napojem.

-Jesteś piłkarzem, powinieneś wiedzieć- zaśmiałam się.

-Ale skąd one tu?- przenosił spojrzenie z salonu, na szafkę w której leżały buty i z powrotem.

-Cały czas tam były- wzruszyłam ramionami, siląc się na obojętność. Musiałam jednak przyznać przed samą sobą, że tęskniłam za kopaniem piłki w meczach towarzyskich.-Dopiero je zauważyłeś?

-Dopiero teraz zepsuły Ci się drzwiczki od szafki, ukazując niemal wszystko co masz w środku. Swoją drogą- zrobił pauzę- masz tu niezły bałagan jak na Ciebie, pedantko- wytknął mi język.

-Swoją drogą, mógłbyś mi te drzwiczki w końcu naprawić- rzuciłam.

-Ale Mel.. dlaczego nigdy nie mówiłaś nic o piłce?

-Jak to nie? Na naszej pierwszej kawie na pewno wspomniałam Ci, że uwielbiam football. Czy nikt mnie nie słucha?- spytałam z wyrzutem.

-Mówiłaś, że lubisz chodzić na mecze ale nie że grałaś!- fuknął nieco dotknięty moją wcześniejszą uwagą.

-Bo to było dawno, nie ma do czego wracać. Było, minęło- nie chciałam drążyć tego tematu.

-Opowiadaj- rozkazał, a ja zgromiłam go wzrokiem.

-Javier..

-Nie Javieruj mi tu, tylko mów. Dlaczego już nie grasz?- naciskał. Złamałam się i wyjawiłam mężczyźnie całą swoją historię. Powiedziałam o tym, jak w czasach szkolnych grałam w drużynie, jak jeździliśmy na zawody, jak doznałam małej kontuzji, która wymusiła na mnie kilkutygodniowy rozbrat z football'em, po którym nie wróciłam już do treningów.

-Mam pomysł- odpowiedział tylko.

-Aż się boję- zaśmiałam się.

-Przyjdę jutro do Ciebie o 8:00. Masz być gotowa- mówił władczym tonem.

-Nie mogę, o tej godzinie będę w..- zaczęłam.

-Nie będziesz, jesteś bezrobotna- brutalnie sprowadził mnie ponownie na ziemię.

-Ah, zapomniałam- skrzywiłam się.

Gorąca woda lejąca się z prysznica dawała mym mięśniom ukojenie. Stałam w bezruchu kilkanaście minut wykorzystując ten cudowny moment do maksimum. Zaraz po tym wmasowałam migdałowy balsam w każdy centymetr mojego ciała, owijając się jednocześnie cienką, niewidoczną woalką cudownego zapachu. Nałożyłam bokserki i duży t-shirt ze śmiesznym rysunkiem i czym prędzej wskoczyłam pod kołdrę. Zasnęłam niemal natychmiast.

Bezlitosny budzik nie pozwolił mi ponownie oddać się w objęcia Morfeusza, wydając z siebie dźwięk, który niemal przebił moje bębenki. Jakby tego było mało, pomocnik Dumy Katalonii zapewne przeczuwając, że będę próbowała wykręcić się z naszego porannego spotkania dzwonił na mój numer już kilka razy. Kiedy w końcu udało mi się uciec z wygodnego łóżka ubrałam białe shorty i bluzkę w tym samym kolorze. Włosy spięłam w wysokiego kitka i zajadając się płatkami kukurydzianymi czekałam na mieszkającego dwa piętra wyżej piłkarza.

-Co Ty masz na sobie?- przyznam, że oczekiwałam innego powitania.

-Co Ci się nie podoba?- skrzywiłam się.

-Idziemy na trening FC Barcelony, a Ty ubrałaś się  w barwy Królewskich?- zmierzył mnie wzrokiem.

-Gdzie idziemy? Chyba kpisz!- oburzyłam się.-Nie było mowy o żadnym treningu Barçy!- uniosłam głos.

-Teraz jest. Przebierz się i lecimy. Mamy dzisiaj ważny test, potrzebuję wsparcia- korzystał na mojej wrażliwości i na tym, że mam do niego słabość.

-Kiedyś Cię zamorduję.

-Ale najpierw się przebierz- rzucił obojętnie kradnąc żółty owoc ze szklanej miski stojącej na blacie w kuchni.-No, sto razy lepiej- klasnął w dłonie, kiedy zobaczył mnie w granatowych spodenkach i koszulce Blaugrany.-Odwróć się- wykonał gest ręką, jak gdybym nie zrozumiała co powiedział.-No nie! Powiedz mi, że to nie jest to co widzę- krzyknął łamiącym się głosem, patrząc na mnie spod byka.

-Co znowu? Chodźmy już- skierowałam się w stronę drzwi, szukając kluczy na półce, na którą je odłożyłam.

-XAVI?! Dlaczego nie Mascherano?! Jak mogłaś kupić koszulkę z imieniem Hernándeza?- marudził.

-Nie kupiłam jej, tylko dostałam. Daj mi taką ze swoim nazwiskiem, to ubiorę- wzruszyłam ramionami, jednak wiedziałam, że prędko nie wybaczy mi tej swoistej "zdrady".

-Muszę jeszcze skorzystać z toalety.

-Poczekam na dole.

-Łap- nim zdążyłam zareagować poczułam uderzenie.

-Jesteś głupi, wiesz?- mruknęłam z dezaprobatą schylając się po kluczyki samochodowe.

Na Camp Nou dojechaliśmy kilkanaście minut później. Rozsiadłam się na ławce rezerwowych i w oczekiwaniu na chłopców bawiłam się telefonem.

-Dzień dobry- usłyszałam poważny, męski głos.

-Dzień dobry- podniósłszy wzrok zobaczyłam nikogo innego jak nowego trenera Barçy.

-Nie chciałbym być nie miły, jednak muszę spytać.. co Pani tutaj robi? Kim Pani jest?- dopytywał się.

-Jestem przyjaciółką Javiera. Uparł się, żebym przyszła z nim na trening. Myślałam, że Pana poinformował- tłumaczyłam się.

-Aah, teraz wszystko jasne- kiwał głową z uśmiechem.

-Już przenoszę się na trybuny, przepraszam- wstałam i skierowałam się ku plastikowym krzesełkom.

-Nie, nie. Proszę zostać- wskazał dłonią miejsce zajmowane przeze mnie poprzednio.

-Nie będę Panu przeszkadzać?

-Skądże- machnął ręką.-Pozwoli Pani, że pójdę pośpieszyć tę bandę guzdrających się piłkarzy.

-Oczywiście.

Chłopaki przebiegli kilka okrążeń, ćwiczyli różne zagrania i zwody. Mieli przejść jeszcze przez rzuty karne, kiedy nagle usłyszałam:

-Panno Brown, proszę włożyć korki i zabrać się do roboty- spojrzałam na niego zdezorientowana.

-Słucham?- rozejrzałam się dookoła, chcąc upewnić się, że słowa te faktycznie były skierowane do mnie.

-Słyszała Pani. Wkładamy buciki i biegniemy pokopać piłkę. To nie jest propozycja, tylko polecenie trenera- mrugnął do mnie okiem.

-Ale jak? Nie wiedziałam, że mam wejść na boisko- wyszukałam wzrokiem Mascherano i usiłowałam właśnie zabić go spojrzeniem, kiedy ponownie dotarł mnie głos Tito:

-Javier wiedział. Obuwie znajdzie Pani pod krzesełkiem. Oczekuję Pani w tym miejscu za minutę- obrócił się na pięcie i zaczął dyskutować o czymś z Messim. Zawiązałam zielono-białe korki i niepewnym krokiem wkroczyłam na murawę. Stanęłam w kolejce zaraz za Ibrahimem.

-Skąd masz korki?- spytał ciemnowłosy mężczyzna.

-Kupiłam- odpowiedziałam, jakby to była najbardziej oczywista rzecz na świecie.

-Po co?

-Żeby grać- uśmiechnęłam się.-Kopało się kiedyś piłkę- przyjęłam pozę i ton głosu "na kozaka", po czym oboje zaczęliśmy się śmiać.

-Pięknie się prezentujesz w tych barwach- usłyszałam szept, który sprawił, że wzdłuż mojego kręgosłupa przebiegł przyjemny dreszcz. Poczułam też jeden z najpiękniejszych zapachów męskich perfum, z jakim kiedykolwiek miałam do czynienia.-Moje nazwisko jednak lepiej by na Tobie wyglądało- wdychając słodką woń obróciłam się i czar prysł.

-Dzięki- rzuciłam sucho w stronę Thiago.

-Pójdziesz ze mną na kolację?- spytał jak gdyby nigdy nic.

-Pewnie- powiedziałam sarkastycznie.

-Wspaniale- wyszczerzył się.- Będę po Ciebie o 20- dodał.-Jakie kwiaty lubisz?

-Cudownie- dodałam z jeszcze większą dozą sarkazmu w głosie.-Nie lubię kwiatów.

-Coś wymyślę- zignorowałam go.

Oczywiście, jak było do przewidzenia Valdes obronił znaczną większość moich strzałów. Piłka wpadła do siatki jedynie raz- raz uśmiechnęło się do mnie szczęście.

-No, no. Jestem pełen podziwu, pierwszy trening i już zdobyłaś gola. Wypada mi jedynie pogratulować- powiedział bramkarz. Nie byłam pewna, że mówi poważnie, czy ironizuje, więc uśmiechnęłam się szczerze i zeszłam z murawy chcąc nałożyć swoje rzymianki.

-Ciekawe skąd wzięły się tu moje korki, prawda?- rzuciłam w stronę Javiera.

-Doprawdy- powiedział idealnie udając niedowierzanie.-Może XAVI coś o tym wie- teraz miałam już pewność, że nadal czuje się urażony napisem który nosiłam na plecach.

-Smakował Ci kradziony banan?- spytałam z cwaną miną.

-Był pyszny- wytknął mi język.

Na stadionie spędziliśmy jeszcze około godziny- chłopcy rozmawiali w szatni z trenerem, ja samotnie wędrowałam po pustych korytarzach Camp Nou. Z zainteresowaniem oglądałam wyróżnienia, dyplomy, puchary, medale, stroje, w których wcześniej występowali zawodnicy Azulgrany i wiele innych pamiątek.

-Tutaj jesteś, wszędzie Cię szukamy!- usłyszałam głos Cesca.

-Dlaczego nie odbierasz?-odezwał się tym razem głos należący do Maschiego.

-Może telefon mi padł- wyjaśniłam obojętnie, wyciągając urządzenie z kieszeni.-O, miałam rację, widzisz?- uśmiechnęłam się.-Wracamy już do domu?

-Tak- odpowiedział. Pożegnaliśmy się ze wszystkimi i nim się spostrzegłam siedzieliśmy już na mojej kanapie oglądając jakąś płytką komedię, śmiejąc się przy tym do rozpuku. Kiedy Javier poszedł do siebie postanowiłam się zdrzemnąć. Niestety, niedługo później- tak mi się przynajmniej wydawało- ktoś wyrwał mnie z błogiego stanu, jakim niewątpliwie jest sen.

*DING DONG*

'Może jeżeli zignoruję gościa, to sobie pójdzie, a mi uda się zasnąć?'

*DING DONG*

'Twardy zawodnik.'

*DING DONG*

'Albo zwykły natręt'- zasłoniłam sobie uszy poduszkami, lecz dzwonienie nie ustało. Mało tego, usłyszałam coś, co przyprawiło mnie o szybsze bicie serca. Wstałam i z niedowierzaniem wymalowanym na twarzy, ubrana w szare spodnie i żółtą bokserkę otworzyłam drzwi.

-Co Ty tutaj robisz?- spytałam zerkając z brązowe tęczówki.

-Jak to co? Idziemy na kolację- odpowiedział mężczyzna ubrany w czarną koszulę i ciemnogranatowe jeansy.

-Thiago..

-Nic nie mów, chodź- wykonał zachęcający gest ręką.

-Nie jestem odpowiednio ubrana- założyłam ręce na piersi.

-Ah- wydawało się jakby dopiero teraz zwrócił uwagę na mój strój.-Cóż, gustowny dres nie jest zły- zaśmiał się.-Mam coś dla Ciebie- wyciągnął drugą dłoń zza pleców.

-Mówiłam Ci, że nie lubię kw.. Alcántara?- jestem pewna, że ze zdziwienia otworzyłam buzię.-Co to jest?

-Marchewki- powiedział wręczając mi pęk warzyw ze zwisającymi długimi, zielonymi natkami. Przyznam, że mnie ujął. Doskonale wiedziałam, że zagranie to jest wzięte żywcem z filmu "Sex Story", jednak w tym momencie mi to nie przeszkadzało.

-Wejdź- zaprosiłam go do środka, nie do końca wierząc w to, co robię.-Napijesz się czegoś?

-Wody, jeśli mogę- usłyszałam.

-Ostatnim razem nie byłeś taki kulturalny- rzuciłam, po czym poszłam się przebrać. Nie miałam zamiaru iść z Thiago na kolację, ale nie chciałam paradować przed nim w rozciągniętych dresach. 'Czyżbym chciała się mu podobać?'- szybko jednak zanegowałam tę myśl, zawstydzając się lekko. Wciągnęłam obcisłe jeansy i seledynowy sweterek, po czym dołączyłam do mego gościa, który w danej chwili przeglądał magazyn sportowy.

-Nie wiedziałem, że aż tak lubisz 'el deporte'- powiedział z uznaniem.

-Dużo rzeczy o mnie jeszcze nie wiesz.

-Jeszcze. To co, możemy iść?- podniósł się z kanapy.

-Uhm, mówiłam Ci, że nie idziemy na żadną kolację.

-Nie bądź taka.

-Jaka? To Ty zachowywałeś się jak dupek.

-Przepraszam- z uwagą przyglądał się swoim butom.

-Yhm.

-Może chociaż zamówimy pizzę?- spojrzał na mnie nieśmiało. 'Thiago Alcántara spojrzał na mnie nieśmiało- koniec świata.'- pomyślałam.

-Nie odpuścisz, prawda?- dodałam kręcąc głową.

-Nie- usłyszałam.

-W takim razie niech będzie pizza. Z podwójnym ananasem proszę.

-Twoje słowo jest dla mnie rozkazem- pokłonił się.

Jedzenie przyjechało po kilkudziestu minutach. Wbrew moim obawom miło spędziłam wieczór w towarzystwie właściciela koszulki z numerem 11.

-Do następnego razu- mruknął mi cicho do ucha, a ja ponownie poczułam gęsią skórkę i dreszcz wzdłuż kręgosłupa. Chyba to zauważył, bo zaśmiał się delikatnie i musnął mój policzek.

-Nie przeginaj- wyprostowałam się i powiedziałam pewnym siebie tonem.-Dobranoc- zamknęłam drzwi i zaraz potem obróciłam się by zjechać po nich na podłogę, czując jak na moją twarz wstępuje coraz większy uśmiech. 'Jak to możliwe? Przecież to dupek!'- ganiłam się w myślach. 'Ale przyniósł marchewki..'- cienki głosik podpowiadał mi, kiedy zerkałam  w stronę leżących na kuchennym blacie warzyw.

'Mel, zlituj się.'- sms o takiej treści przyszedł do mnie w środowe popołudnie.

'Nie wiem o co Ci chodzi'- zaczęłam śpiewać jeszcze głośniej i z bezczelnym uśmiechem wysłałam wiadomość do Javiera, który wymyślił sobie aby pójść na imprezę w środku tygodnia i teraz cierpiał.

Postanowiłam wykorzystać słoneczne przedpołudnie i rozglądnąć się po mieście w celu znalezienia nowej posady. Do tej pory nie wierzyłam w coś takiego jak 'kryzys'. Byłam (i jestem) zdania, że osobą chcąca pracować znajdzie zatrudnienie jeżeli będzie cierpliwa i wytrwała w tym co robi. No właśnie- do tej pory.. dreptałam po wąskich ulicach Barcelony już trzecią godzinę, a szpilki obcierały moje stopy do krwi. Zrezygnowana skierowałam się w stronę sklepu, w którym, aby to popołudnie nie należało do zmarnowanych, zdecydowałam się zrobić zakupy. Kiedy przechadzałam się po alejce z warzywami, rozdzwonił się mój telefon.

-Piękna, chodź ze mną na trening- usłyszałam głos Maschiego.

-Z miłą chęcią, ale nie mam czasu na przyjemności- powiedziałam zgodnie z prawdą.-Muszę na poważnie zacząć rozglądać się za pracą, mija już drugi tydzień odkąd jestem bezrobotna, dzisiaj nie znalazłam ani jednej oferty. Moje oszczędności topnieją w zastraszającym tempie- właśnie zdałam sobie z tego sprawę, zerkając do portfela.

-Obiecuję, że jeżeli tym razem ze mną pójdziesz, pomogę Ci z pracą. Może być?- negocjował. Głośno westchnęłam.

-Vale. O tej co zwykle?- upewniłam się.

-O tej samej- usłyszałam wesoły głos Javiera.-Do zobaczenia!

-Poczekaj!- krzyknęłam, a ludzie w sklepie zaczęli mi się dziwnie przyglądać. Spuściłam wzrok i czerwieniąc się delikatnie kontynuowałam cichym głosem.-Potrzebujesz czegoś ze sklepu?

-Możesz mi kupić coś słodkiego- dostałam odpowiedź.

-Będziesz gruby- zrewanżowałam się za wymianę zdań w parku, podczas której mężczyzna zajadał się cukierkami.